Lieve Marc, een brief had ik verwacht, een meesterwerk niet. Misschien klinkt dat wat overdreven emotioneel, maar ik merkte dat jouw brief voor mij een beetje voelde als dat gratis kopje koffie van de IKEA: een welkome troost in een troosteloze wereld. Misschien is ook dat wat overdreven gesteld, maar vind het gewoon heel leuk om wat af te mijmeren met je merk ik. Ik zit hier bij het schrijven met een kater die meer dan de helft van een vierpersoonsbank in beslag neemt. Geen zorgen! De aaislaaf is zijn taak nog niet vergeten en zal geregeld Jip een aai geven, maar ik tik er wel even vrolijk op los.

Lieve Koen, bedankt voor je brief—of eigenlijk: je spraakmemo of voicemail—; ik heb met plezier naar je gemijmer geluisterd. En, niet allerminst, heb je me gemotiveerd om jou ook te schrijven en toe te spreken. Je hebt me aan het denken gezet over de norm die we onszelf opleggen, en tot welke oorden en middelen we ons richten om ons ervan af te leiden. En dat allemaal doordat ik een keer zin had in een kop koffie… Maar daar kom ik nog wel op. Laat ik aan het begin beginnen.

Het valt me op dat recreatief drugsgebruik anders is geworden. Niet alleen de soort drugs, maar vooral de reden waarom je als mens recreatief drugs neemt. Drugs leken vroeger iets experimenteels en een middel om de norm mee te doorbreken, maar tegenwoordig lijken recreatieve drugs steeds meer de norm geworden voor het weekend. Ik werd van deze ontwikkeling een soort melancholisch van als ik eerlijk ben, want het onderwerp is veelbesproken in, en van invloed geweest op, muziek en doet zo ook gedachten stromen. Over hoe het was, nu is, en wat me opvalt, luister maar eens …