Lieve Koen,

Het is me weer duidelijk dat wij veel te zachtaardige jongetjes zijn. Ja, je hebt Rammstein gedraaid, dus dat getuigt nog van iets ruws aan je, maar daar houdt het wel op. Desalniettemin kan ik je volgen. Uiteindelijk eindigde ik mijn eerste brief ook met haat als gekrenkte liefde. Tot dusver kunnen wij ons haat dus alleen in relatie tot liefde voorstellen. Ik ga daar nog even in mee, en ga mijn best doen om een stapje dichterbij die pure haat van Elliott Smith te komen.

Lieve Marc,

Toen ik hoorde dat ‘haat’ het thema zou zijn van onze volgende briefwisseling, had ik eerlijk gezegd associaties met andere genres dan degene die jij uiteindelijk besprak in je brief. In plaats van zware metalmuziek, drillrap of allicht wat duister Berlijnse techno, kwam de haat in de vorm van relatief rustige nummers. Natuurlijk wel wat op een meer verstoorde manier, door gebruik van verstorende geluiden in de muziek, klonk er vooral een rustige haat uit je brief zou ik willen zeggen. Niet dat je gelijk Rage Against the Machine met ‘Killing in the name’ of Eamon met ‘Fuck you’ hoeft te kiezen om haat te tonen natuurlijk. De rustigere manier is passend voor je en het intrigeert me. Zeker als ik kijk naar waar ik aankom als je over haat begint.

Lieve Koen,

Het is bijna twee maanden geleden dat we elkaar schreven, en het lijkt me tijd om onze briefwisseling te hervatten. Ik breek al een tijdje mijn hoofd over een thema in de muziek, en evengoed in het leven, namelijk haat. Muziek gaat over alles dat in het leven gebeuren kan, en zit daarom vol met gevoelens en emoties: van rust tot extase en blijdschap tot verdriet, maar dus ook van liefde tot… ja, ‘haat’.

Lieve luisteraar, lezer,

Wat leuk dat je dit leest. In deze zevende aflevering van het eerste seizoen Tussen Pop & Proza, is er geen brief- maar een orale woordenwisseling. Marc en Koen gaan met elkaar in gesprek over de vele thema’s, meest opvallende muziek en interessante observaties die uit de afgelopen zes brieven zijn voortgekomen.

Lieve Koen,

Je wijst me terecht op het romantiseren van hoe-het-vroeger-was, of in ieder geval: op het ietwat uitgebreid badderen in het verleden. Ik ben blij dat je daar desalniettemin een briefje aan mee hebt gedaan. En wat een einde: Charles Trenet met La Mer. Ik ken je ouders niet, maar het beeld van een jonge Koen die met zijn MP3-spelertje op de achterbank het verboden nummer draait, genietend van het Franse Normandië, zie ik zeker voor me. Prachtig. In jouw woorden gaf dit moment je ‘het gevoel dat je leven met de zee op de achtergrond wel goed komt’. Een zorgenvrij momentje. En daarbij begon je je brief ook nog met Some Day Like This van Elbow, met een soortgelijke anekdote: Jasmijn en jij in de auto, doorbrekende zon, en genadeloos toepasselijke muziek. De auto, de zon en de muziek lijken een terugkerend thema te zijn. Laat mij daarbij aanhaken.

Beste Marc,

Ik begrijp je huivering voor het geschreven pad dat voor ons ligt. Maar geen zorgen, mijn getrouwe kameraad, tezamen zullen wij het pad betreden en onze innerlijke zorgen, vragen en gedachtes over jeugdigheid en nostalgie beslechten!

Lieve Koen,

Ik merk dat we ons na drie brieven al aardig in de nesten hebben gewerkt. Niet alleen opende jij de dansvloer door een zorgenvrij leven aan te kaarten, maar ik voegde daar ook nog de vraag aan toe, of krampachtig balanceren, een leven zonder zorgen waard is. En toen kwam jouw tweede brief, en nu gaat het over de stroom van het leven… Laat me klein beginnen, in de hoop dat we elkaar nog een beetje kunnen volgen.

Lieve Marc, een brief had ik verwacht, een meesterwerk niet. Misschien klinkt dat wat overdreven emotioneel, maar ik merkte dat jouw brief voor mij een beetje voelde als dat gratis kopje koffie van de IKEA: een welkome troost in een troosteloze wereld. Misschien is ook dat wat overdreven gesteld, maar vind het gewoon heel leuk om wat af te mijmeren met je merk ik. Ik zit hier bij het schrijven met een kater die meer dan de helft van een vierpersoonsbank in beslag neemt. Geen zorgen! De aaislaaf is zijn taak nog niet vergeten en zal geregeld Jip een aai geven, maar ik tik er wel even vrolijk op los.

Lieve Koen, bedankt voor je brief—of eigenlijk: je spraakmemo of voicemail—; ik heb met plezier naar je gemijmer geluisterd. En, niet allerminst, heb je me gemotiveerd om jou ook te schrijven en toe te spreken. Je hebt me aan het denken gezet over de norm die we onszelf opleggen, en tot welke oorden en middelen we ons richten om ons ervan af te leiden. En dat allemaal doordat ik een keer zin had in een kop koffie… Maar daar kom ik nog wel op. Laat ik aan het begin beginnen.

Het valt me op dat recreatief drugsgebruik anders is geworden. Niet alleen de soort drugs, maar vooral de reden waarom je als mens recreatief drugs neemt. Drugs leken vroeger iets experimenteels en een middel om de norm mee te doorbreken, maar tegenwoordig lijken recreatieve drugs steeds meer de norm geworden voor het weekend. Ik werd van deze ontwikkeling een soort melancholisch van als ik eerlijk ben, want het onderwerp is veelbesproken in, en van invloed geweest op, muziek en doet zo ook gedachten stromen. Over hoe het was, nu is, en wat me opvalt, luister maar eens …